Rozdział II. Pojęcie prowokacji w polskim prawie karnym.1. Prowokacja z art. 24 Kodeksu karnego z 1997 roku.

Prowokacja w polskim prawie karnym uregulowana jest w art. 24 K. k. z 1997 roku. Przepis ten stanowi: „Odpowiada jak za podżeganie, kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego; w tym wypadku nie stosuje się art. 22 i 23”.
Przepis ten reguluje zagadnienie odpowiedzialności w przypadku działania polegającego na nakłanianiu innej osoby do popełnienia czynu zabronionego, którego celem było skierowanie przeciwko tej osobie postępowania karnego.
W pierwszej kolejności należałoby sprecyzować cel sprawcy nakłaniającego. Otóż jak mówi art. 24 K. k. celem sprawcy jest skierowanie przeciwko osobie nakłanianej postępowania karnego. Celem prowokatora nie jest zatem rzeczywiste dokonania czynu zabronionego przez osobę nakłanianą, lecz osiągnięcie rezultatu stanowiącego konsekwencję podjęcia przez nią przestępnego zachowania w postaci wszczęcia i prowadzenia przeciwko niej postępowania karnego. W przypadku braku takiego celu działania nie można traktować go jako prowokacji1.

2. Historia prowokacji w polskim prawie karnym.

Prowokacja stanowiąca istotny problem dla ustawodawców wywodzi się od przestępstw politycznych. Można domniemywać, że sama instytucja prowokacji powstała w momencie, gdy organy władzy państwowej dowiedziawszy się o istniejących planach np.: zamachu na króla czy napaści na skarbiec przez określoną osobę czy zorganizowaną grupę, nasyłały odpowiednie służby, aby nakłoniły te osoby do popełnienia takiej zbrodni. W momencie, gdy działania spiskowców przybierały postać usiłowania, organy władzy państwowej ujmowały sprawców i oddawały ich w ręce wymiaru sprawiedliwości. W ten sposób zdobywano dowody świadczące o winie sprawców1.
Pojęcie prowokacji z czasem rozszerzono, uznając za prowokatora każdego, kto nakłaniał inną osobę do popełnienia przestępstwa w tym celu, by spowodować przeciwko niej postępowani

Rozdział I. Problemy ogólne. 1. Pozaprawne rozumienie prowokacji.

Rozpoczynając omawianie istoty zjawiska nazywanego prowokacją, należy uporządkować i wyjaśnić związaną z nim terminologię. Już na samym początku napotykamy problem ze znaczeniem terminu „prowokacja”. Niezbędnym punktem wyjścia jest analiza etymologiczna samej nazwy oraz porównawcza analiza słownikowa definicji tego terminu i jego znaczenia zarówno w języku prawnym jak i prawniczym.
Terminy „prowokować” i „prowokacja” mają jednoznaczny rodowód językowy, jak również wieloznaczną interpretację – zarówno dosłowną, jak i metaforyczną1. „Prowokować

Wstęp

W Polsce korupcja nadal należy do zjawisk szczególnie negatywnie wpływających na stopień zaufania do władzy. Wobec patologii przybierającej niestandardowe rozmiary jest konieczne korzystanie z niestandardowych metod jej zwalczania. Do takich należy tzw. prowokacja policyjna, wprowadzona do przepisów ustaw o policji, Centralnym Biurze Antykorupcyjnym i Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
W ostatnich latach służby sięgały wiele razy do tego inst